• ถั่วเหลืองที่ปลูกได้ภายในประเทศเป็นชนิดไม่ตัดแต่งพันธุกรรม (non-GMO) ท าให้ประเทศที่มีความกังวลในเรื่องดังกล่าวให้ความสนใจผลิตภัณฑ์ที่ผลิตได้จากภายในประเทศไทย
• การผลิตของไทยได้คุณภาพมาตรฐานความปลอดภัยอาหาร ได้รับการยอมรับในระดับสากล
• ผู้ผลิตในระดับอุตสาหกรรมมีความเชี่ยวชาญและอยู่ในธุรกิจมายาวนาน ทำให้มีความน่าเชื่อถือในด้านการผลิตเครื่องดื่มนมถั่วเหลือง
• ส่วนแบ่งการตลาดของเครื่องดื่มนมถั่วเหลืองมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น เนื่องจากมีระดับไม่สูงมากนัก และจากวิกฤตนมโคปนเปื้อนเมลามีนส่งผลให้ผู้บริโภคหันมาดื่มนมถั่วเหลืองมากขึ้น

2. จุดอ่อน

• วัตถุดิบในการผลิตไม่เพียงพอ ต้องนำเข้าจากต่างประเทศ โดยพื้นที่ปลูกถั่วเหลืองมีแนวโน้มลดลง ทั้งนี้เนื่องจาก (1) ลักษณะคุณลักษณะของถั่วเหลืองเองที่ต้องการการดูแลมาก (2) ใช้น้ ามากหากเทียบกับข้าวโพดแล้ว ถั่วเหลืองต้องการน้ำมากกว่าถึง 2 เท่าตัว (ถั่วเหลืองต้องการน้ำถึง 600 ลิตร ขณะที่ข้าวโพดต้องการน้ำ 350 ลิตร) (3) ศัตรูตามธรรมชาติทั้งโรคระบาดและแมลงศัตรูมีมาก ซึ่งทำให้เกษตรผู้ปลูกใช้เป็นปัจจัยหลักในการตัดสินว่าจะเลือกปลูกถั่วเหลืองหรือไม่ (4) ปัญหาด้านการหาเมล็ดพันธุ์เมล็ดถั่วเหลืองจะสูญเสียอัตราการงอกเร็ว โดยเมื่อทิ้งเมล็ดพันธุ์ไว้ข้ามปี อัตราการงอกจะลดลงเหลือร้อยละ 50 (5) ราคาเมล็ดถั่วเหลืองที่เกษตรกรผู้ปลูกขายได้ มีแนวโน้มลดลงอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ต้นทุนการผลิตเพิ่มขึ้น ดังนั้นเกษตรจึงหันไปปลูกพืชอื่นทดแทน เช่น อ้อย ข้าวโพด
• ราคาเมล็ดถั่วเหลืองในประเทศสูงกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับราคานำเข้าจากต่างประเทศ แม้จะบวกเพิ่มด้วยต้นทุนค่าขนส่ง : ต้นทุนในการผลิตเมล็ดถั่วเหลือง (soy oil seeds) ซึ่งใช้เป็นวัตถุดิบหลักในการผลิตนมถั่วเหลือง (soybean oil) ค่อนข้างสูง เมื่อเทียบกับประเทศผู้ผลิตหลักอย่างประเทศสหรัฐอเมริกาแล้ว ประเทศไทยยังมีต้นทุนที่สูงกว่ามาก ทั้งนี้หากพิจารณาจากผลผลิตต่อไร่ถั่วเหลืองของประเทศไทยจะอยู่ที่ประมาณ 250 กก.ต่อไร่ ขณะที่สหรัฐอเมริกาผลผลิตต่อไร่สูงกว่าเกือบสองเท่าตัว