ปัจจุบันโครงสร้างเศรษฐกิจของไทยยังขึ้นอยู่กับการเปลี่ยนแปลงจากภายนอกเป็นส่วนใหญ่ และปัจจัยสนับสนุนต่าง ๆ ยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่ ทั้งนี้ในแผนพัฒนาฯ ฉบับที่ 11 ได้ให้ความสำคัญกับการปรับโครงสร้างเศรษฐกิจไทยไปสู่เศรษฐกิจฐานความรู้ ภายใต้สภาพแวดล้อมที่สนับสนุนการแข่งขันในตลาดอย่างเป็นธรรม รวมถึงการบริหารจัดการเศรษฐกิจภาพรวม ให้มีเสถียรภาพและมีประสิทธิภาพ โดยในภาคของอุตสาหกรรมได้ให้ความสำคัญกับการ “เพิ่มประสิทธิภาพด้านการค้าและการลงทุน” โดยการสร้างความเข้าใจและความเชื่อมั่นด้านเศรษฐกิจให้แก่นักลงทุนทั้งในและต่างประเทศ ส่งเสริมการขยายตลาดเชิงรุกเพื่อรักษาตลาดเดิมและสร้างตลาดใหม่ เสริมสร้างศักยภาพของผู้ประกอบการไทยด้านการค้าและการพัฒนาสินค้าแบรนด์ประเทศไทย รวมทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกทางการค้าการลงทุน การปรับปรุงกฎระเบียบและภาษี ที่เป็นอุปสรรค และการส่งเสริมผู้ประกอบการไทยไปลงทุนในประเทศเพื่อนบ้าน หรือประเทศเกิดใหม่เพื่อเชื่อมโยงกับการผลิตในประเทศ นอกจากนี้ ยังให้ความสำคัญกับการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศไทยกับประเทศหุ้นส่วนยุทธศาสตร์และประเทศอื่น ๆ ภายใต้กรอบความร่วมมือทางด้านเศรษฐกิจ การค้า การลงทุน และความมั่นคง ทั้งในกรอบทวิภาคีและพหุภาคีภูมิภาคและอนุภูมิภาค การสร้างบทบาทของไทยในฐานะผู้ให้ โดยให้ความช่วยเหลือทั้งทางวิชาการ และทางการเงินในการร่วมมือพัฒนาเศรษฐกิจแก่ประเทศเพื่อนบ้าน พัฒนาความสัมพันธ์กับประเทศมุสลิมและประเทศที่มีบทบาทสำคัญทั่วโลก

ภาคอุตสาหกรรมอาหารของไทย เป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมที่มีความสำคัญทางเศรษฐกิจสูง โดยสร้างมูลค่าเพิ่มต่อมูลค่าเพิ่มรวมของภาคอุตสาหกรรมสูงสุด มีผลิตภัณฑ์มวลรวมคิดเป็นร้อยละ 23 ของผลิตภัณฑ์มวลรวมภาคอุตสาหกรรม ในช่วงที่ผ่านมาการค้าการลงทุนในภาคอุตสาหกรรมอาหารของไทยส่วนใหญ่เป็นการผลิตภายในประเทศเพื่อการบริโภคและเพื่อการส่งออก โดยการส่งออกสินค้าอาหารไปยังตลาดโลกสร้างรายได้เข้าสู่ประเทศไม่ต่ำกว่า 910,000 ล้านบาท และเป็นประเทศผู้ส่งออกสินค้าอาหารในอันดับที่ 14 ของโลก ครองส่วนแบ่งตลาดในสัดส่วนร้อยละ 2.29 ของมูลค่าส่งออกอาหารโลก ตลาดส่งออกหลักของไทย คือ ตลาดญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา ยุโรป มีสัดส่วนการส่งออกร้อยละ 39 ของมูลค่าการส่งออกอาหารของไทย  แต่ปัญหาทางเศรษฐกิจและการแข่งขันที่รุนแรงกับประเทศผู้ผลิตอื่น ๆ ทำให้ 3 ปีที่ผ่านมาการนำเข้าสินค้าอาหารจากตลาดหลักมีแนวโน้มลดลงต่อเนื่อง ดังนั้น ผู้ประกอบการไทยจึงต้องปรับตัวในด้านการผลิต การตลาด เพื่อให้สามารถรักษาตลาดเดิมหรือตลาดหลักเหล่านี้ ควบคู่กับการเสาะแสวงหาตลาดใหม่เพื่อขยายโอกาสทางการตลาดให้กับธุรกิจอย่างยั่งยืน โดยตลาดเกิดใหม่ที่น่าสนใจ ได้แก่ อาเซียน,MENA (Middle East & North Africa)[1], BRIC , CIS